ARTIST STATEMENT
EN
“I photograph to preserve what would otherwise disappear.”
As a child, I would flip through my grandfather’s faded postcards: street scenes that no longer existed, buildings that had been torn down. They were tiny windows into a world that once was. That’s where my fascination with transience began and my desire to create a visual archive of the present.
I’ve carried that desire with me everywhere I’ve traveled. As a flight attendant and as a cyclist, I once cycled from Cape Town to Amsterdam. Along the way streets, squares, and fleeting moments constantly passed me by. It taught me how quickly the world we take for granted can vanish before our eyes.
During my travels, I started noticing something else: how people all over the world take the same photos. In front of Christ the Redeemer in Rio, by the “Welcome to Las Vegas” sign or at the equator in Ecuador: the same poses, the same smiles. Meanwhile, just beside them, there were other stories waiting to be seen.
I’m drawn to the opposite: that one unexpected moment that’s so easy to miss. Like the woman I once saw in a Texas bar, lost in thought amid the noise and country music. A brief, fragile instant I could capture with my camera.
On the street, a whole scene can unfold before me in the blink of an eye. My camera allows me to make that hidden beauty visible, the everyday details that can disappear without a trace. I know I can’t stop time, but I can give meaning to fleeting moments and create memories that will endure.
My images are an invitation to pause and look with a different view, beyond the clichés, beyond the perfect picture. I want to make transience visible, and at the same time capture the spirit of today: the way we look, travel, wait and simply exist.
My photography is also a personal search for everything that is fading, including myself, and that urgency drives my work. It is my attempt to hold on to a world in constant transformation.
Just like my grandfather’s yellowed postcards, I hope my photographs will leave behind memories, quiet witnesses of a world that once was.
NL
“Ik fotografeer om te bewaren wat anders verdwijnt.”
Als kind bladerde ik door de vergeelde ansichtkaarten van mijn opa: straatbeelden die niet meer bestonden, gebouwen die waren gesloopt. Het waren kleine vensters naar een wereld die ooit had bestaan. Daar begon mijn fascinatie voor vergankelijkheid en mijn verlangen om een visueel archief van het heden te maken.
Dat verlangen heb ik altijd meegenomen op reis. Als stewardess en als fietser: ik fietste ooit van Kaapstad naar Amsterdam. Onderweg zag ik voortdurend straten, pleinen en momenten aan me voorbijtrekken. Het leerde me hoe vluchtig de wereld is die we dagelijks als vanzelfsprekend zien.
Tijdens mijn reizen viel me steeds vaker iets anders op: hoe overal ter wereld mensen dezelfde foto’s maken. Voor het Christusbeeld in Rio, voor het bord ‘Welcome to Las Vegas’, bij de evenaar in Ecuador; dezelfde poses, dezelfde glimlach. Terwijl er vlak naast hen andere verhalen en beelden te ontdekken waren.
Ik word geraakt door het tegenovergestelde: door dat ene, onverwachte moment dat zo makkelijk aan ons voorbijgaat. Zoals de vrouw die ik in een bar in Texas zag, verdiept in haar eigen gedachten te midden van de drukte en de countrymuziek. Zo’n kort, vluchtig moment dat ik met mijn camera kon bewaren.
Op straat ontvouwt zich voor mij vaak in een oogwenk een hele scène. Mijn camera stelt me in staat die verborgen schoonheid zichtbaar te maken: het alledaagse dat zomaar kan verdwijnen. Ik weet dat ik de tijd niet kan stilzetten, maar ik kan wel betekenis geven aan vluchtige momenten en herinneringen creëren die blijven bestaan.
Mijn beelden zijn een uitnodiging om stil te staan en anders te kijken, voorbij de clichés, voorbij het perfecte plaatje. Ik wil de vergankelijkheid zichtbaar maken én de tijdgeest van nu bewaren: de manier waarop we kijken, reizen, wachten, aanwezig zijn.
Mijn fotografie is ook een persoonlijke zoektocht naar alles wat verdwijnt, ook ik, en juist dat maakt mijn werk urgent voor mij. Het is een poging om grip te krijgen op een veranderende wereld.
Net zoals de vergeelde ansichtkaarten van mijn opa hoop ik dat mijn foto’s herinneringen nalaten, als stille getuigen van een wereld die ooit was.